Ποριώτικος Χασάπικος

Ο Χασάπικος προέρχεται από την Μ. Ασία. Ήταν αρχικά ανδρικός χορός και οφείλει την ονομασία του στους Χασάπηδες ή Μακελάρηδες του Βυζαντίου.

Ενώ ήταν καθαρά παραδοσιακός χορός, με την μεγάλη διάδοση του μπουζουκιού και του μπαγλαμά, άρχισε να χορεύεται στα διάφορα λιμάνια και στις πόλεις.

Χορογραφήθηκε και εξελίχθηκε σε κάτι τελείως διαφορετικό από την αρχική του προέλευση. Στις μέρες μας χορεύεται από άνδρες και γυναίκες και έχει προωθηθεί τόσο ώστε να θεωρείται, κυρίως από τους ξένους, ο πιο αντιπροσωπευτικός ελληνικός χορός, γνωστός και ως συρτάκι.

Στον Πόρο επικρατεί μια διαφορετική χορογραφία, γνωστή και ως ''Ποριώτικος Χασάπικος''. Είναι επηρρεασμένη από πολλά μέρη της Ελλάδος και εμπλουτισμένη με την φαντασία των Ποριωτών μερακλήδων.

Το Ποριώτικο Χασάπικο, από τις αρχές του '50, χορευόταν από ντόπιους σε πλοία, ταβέρνες, γιορτές και πανηγύρια και για βιοποριστικούς λόγους.

Είναι πάρα πολύ εντυπωσιακός και λεβέντικος χορός και θεωρείται σήμερα ένα από τα πιο όμορφα χασάπικα στην Ελλάδα.

Η Ποριώτικη χορογραφία αποτελείται, εκτός από τα κλασσικά βήματα του χασάπικου και από τις εξής φιγούρες:

Mισά | μέσα/έξω | σουρτά σπαστά | Πειραιάς | Σωτήρης | μισά κλειστά | Κουλούρη | ντούλπες

Άλλες φιγούρες πιο παλιές ήταν:

Σταυρέας | πηδηχτές ή καθιστές ντούλπες Νο 1 ή Νο 2

Οι χορευτές επιλέγουν όποιες από τις φιγούρες θέλουν και με όποια σειρά επιθυμούν. Το μουσικό μέτρο του Χασάπικου είναι 2/4.

Μπαγιαντέρας

Μια από τις μεγαλύτερες σελίδες της ιστορίας της ελληνικής μουσικής γράφτηκε στις αλάνες του Πειραιά και στα νησιά του Σαρωνικού, από τον Μήτσο Γκόγκο.

Ο Δημήτρης Γκόγκος γεννήθηκε το 1903 στον Πειραιά. Ήταν το 22ο παιδί του ποριώτη υπαξιωματικού του Λιμενικού Σώματος Γιάννη Γκόγκου.

Ο Δημήτρης ξεκίνησε τη μουσική πολύ νέος, από 7 χρονών το μαντολίνο, στη συνέχεια κιθάρα, βιολί, μπουζούκι και μπαγλαμά. Ήταν μορφωμένος (πτυχίο ηλεκτρολόγου).

Από το 1925, όταν διασκεύασε την ιταλική οπερέτα «Μπαγιαντέρα» του Έριχ Κάλμαν για λαϊκή ορχήστρα, απέκτησε το παρατσούκλι «Μπαγιαντέρας».
Λίγο πριν τη δεκαετία του ’30 παίζει στα πειραιώτικα, εργατικά στέκια του λιμανιού και αποκτά στενή σχέση με τους πρωτεργάτες του ρεμπέτικου, το Μάρκο Βαμβακάρη, το Στράτο Παγιουμτζή και το μεθανίτη Γιώργο Μπάτη.

Το 1937 ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο και από τότε συνέθεσε αξέχαστες επιτυχίες όπως «Χατζηκυριάκειο», «Ξεκινάει μια ψαροπούλα», «Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη», «Σα μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει» κ.ά.
Το 1941 ο Μπαγιαντέρας έχασε το φώς του, καθώς τραγουδούσε στο πάλκο, από ένα γρήγορα εξελισσόμενο γλαύκωμα.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετέχει στην αντίσταση με τους στίχους, τη μουσική του και την ανυπότακτη καρδιά του, συνθέτοντας επαναστατικά τραγούδια.
Πέθανε στο σπίτι του, στον Άγιο Ιερόθεο, με μόνη σύντροφο την «κυρά» του, Δέσποινα Αραμπατζόγλου, καπνεργάστρια και στιχουργό, το 1985.